Locations
769 to 792 of 5486 results
-
Toutenburger bos
Toutenburger bos
from your location
-
Natuurhuisje de Simmer Twirre
Natuurhuisje de Simmer Twirre
from your location
-
Holiday home Vrij aan het Water
Holiday home Vrij aan het Water
from your location
-
WestCord WTC Hotel - Junior Suite
WestCord WTC Hotel - Junior Suite
Direct boekbaar
from your location
-
Groepsaccommodatie Appelscha - Nijsingh
Groepsaccommodatie Appelscha - Nijsingh
Direct boekbaar
from your location
-
Lauta state
Lauta state
from your location
-
Natuurlijk Kollumeroord Groepsaccommodatie De Vlinderbalg
Natuurlijk Kollumeroord Groepsaccommodatie De Vlinderbalg
from your location
-
Drents-Friese Wold
Drents-Friese Wold
from your location
-
-
Duitsers vreesden een “Normandië” in Harlingen
Duitsers vreesden een “Normandië” in Harlingen
De Duitsers hadden ter voorkoming van een landing, zoals in Normandië plaatsvond, de kust, ook bij Harlingen, op vele manieren "beschermd".
Een landing bij de Harlinger haven leek aannemelijk en daarom werd de stad aan de landzijde omgeven met Luftlande-hindernisse (obstakels die het landen van vliegtuigen onmogelijk maakten), Panzer-sperren (tankmuren) en mijnenvelden. Ook kon de spoorlijn worden gesloten.
Bij de ‘bescherming” aan de zeezijde werden onder meer 'Vorstrand Hindernisse', een constructie met drie poten van beton en ijzer waarop een ijzeren spiraalpunt was geplaatst, gebruikt. Deze "driepoten" werden in de zee geplaatst en staken bij eb boven het water uit maar waren bij vloed (hoog water) niet te zien. De bedoeling was dat bij een eventuele invasie de geallieerde landingsboten hierop vast zouden lopen.
Op deze plaats was een opslagplaats van deze driepoten op de haven.
Harlingers waren, ondanks de waarschuwingsborden ter plaatse, kennelijk niet zo onder de indruk van de mijnenvelden. Reden voor de NSB burgemeester door middel van aanplakbiljetten in de stad er voor te waarschuwen en met hechtenis te dreigen bij overtreden van het verbod om de gebieden te betreden.
Harlingen werd in de oorlog ook regelmatig door de Duitsers van de buitenwereld afgesloten, bijvoorbeeld als de Duitsers een landing of parachutisten verwachtten.
from your location
-
-
't Visserhús
't Visserhús
from your location
-
Recreatiebedrijf de Koevoet - Studio appartement
Recreatiebedrijf de Koevoet - Studio appartement
Direct boekbaar
from your location
-
Mariakerk Oentsjerk
Mariakerk Oentsjerk
from your location
-
Smakelijk
Smakelijk
from your location
-
Sportvisserij Tender
Sportvisserij Tender
from your location
-
De Ferbining
De Ferbining
from your location
-
Hotel Eetcafé 't Dûke Lûk
Hotel Eetcafé 't Dûke Lûk
from your location
-
Fietsroute Brekkenroute
Fietsroute Brekkenroute
from your location
-
Welgelegen - Comfort kamer Welgelegen
Welgelegen - Comfort kamer Welgelegen
Direct boekbaar
from your location
-
Camping de Stjelp
Camping de Stjelp
from your location
-
Steenwijkerweg 2
Steenwijkerweg 2
from your location
-
Pelgrimshut Slettness
Pelgrimshut Slettness
from your location
-
City Inn 'Het Wapen van IJlst'
City Inn 'Het Wapen van IJlst'
from your location
-
Paal 8: It Koailan
Paal 8: It Koailan
Dit punt is onderdeel van de route 'It Paad Werom Terherne'. Bekijk hier de hele route. Deze route start bij het grote parkeerterrein in het dorp, Koailan 2.
(beluister hier het audioverhaal)
Voor je ligt de oude helling (de scheepswerf) van Terherne. En het prachtige huis hier rechts voor de bocht, wordt in dit jaar gebouwd voor de hellingbaas. Hij heeft het namelijk erg druk. En toch voorzie ik problemen in de komende jaren. En ik voorspel dan ook dat hij binnen 15 jaar failliet zal gaan. Ik fluister hem dan ook in dat hij over moet stappen op werken met ijzer, maar hij is eigenwijs. ‘Hout zinkt niet!’, roept hij. En ja… je snapt dus wel hoe dat voor hem afloopt…
Terug naar de huidige tijd.
We kijken nog even naar de huizen aan de overkant van het water. Helemaal op de hoek staat een huis dat uitkijkt op de huidige witte sluis van Terherne. Weet je nog dat ik het had over nóg een kroeg, op een andere uithoek van Terherne? Die stond op die plek. Op een uithoek van Terherne. Het is zo rond 1853 geweest dat deze kroeg een nieuwe naam moest krijgen, omdat zijn huidige naam ‘Brette Poask’ refereerde aan de scheldnaam voor Terhernsters. De kroegbaas vernoemde zijn kroeg naar een andere uithoek van de wereld, waar in die tijd een oorlog woedde: De Krim.De Krim dus, vernoemd naar een oorlog. Eerst een kroeg en later een boerderij. Deze boerderij brandde af rond de jaren zestig van de vorige eeuw. Hier kreeg het toerisme ook een andere vorm. In de half afgebrande en opgeruimde schuur ontstond een camping, er werd gekampeerd.
Het witte huis aan de overkant is een sluiswachterswoning. Er was hier nog een keersluis, voor stormachtig weer, waar deze woning bij hoorde. Er is hier veel gebeurd op deze plek. Want voordat dit punt van Terherne het economische zwaartepunt werd, kende Terherne al industrie. Op de plek van kroeg De Krim, en later de afgebrande kampeerboerderij, stonden daarvoor heuse kalkovens. Mijn herinnering geeft aan dat dit tussen 1600 en 1840 is geweest. Dit schiereiland was daarvoor een strategische plek, want er konden gemakkelijk turf en schelpen aangevoerd worden. Er stonden hier 2 of 3 kalkovens. Met schelpenkalk werden huizen gemetseld en zo is het witte huis aan de overkant ook een leshuis geweest om de gebrande kalk te blussen (ook wel lessen genoemd). Dit verklaart ook de lange vorm van het huis. Het huis heeft dus meerdere functies gehad. Het was een flinke industrie voor een plaatsje als Terherne, en door alle tijden heen gold dat aan de uiteinden van Terherne de belangrijkste bedrijven stonden. De vaarroutes waren leidend.
Oke, we draaien om. En lopen dezelfde weg terug richting botenstation, het begin- en eindpunt van de wandeltocht.
En daar sluiten we dan ook mee af. Want hier net voor ‘t Schippershuis is nog een stukje van de splitsing van ‘t Oude Far zichtbaar. Een oud stukje vaarroute, waarover duizenden schippers zijn gegaan. In welvarender tijden en in tijden van vreselijke armoede.
En hier, aan het einde van de route, vertel ik je het best bewaarde geheim van dit dorp: Er is namelijk geen verhaal, herinnering, laatste wens of geheim dat écht verloren gaat. Alles ligt opgeslagen, als in een eeuwig geheugen, in de wateren van Terherne. En dit oorspronkelijk stukje Far is waar ik ze vandaan heb en dat is waar ook jij altijd naar terug kunt gaan.
Wil je meer weten over de vergeten verhalen en de geschiedenis van Terherne? En zoek je de poort naar het verleden? Begin dan bij dit stukje water en zeg duidelijk mijn naam: Broer Sipkes. Dan help ik je op weg. Of bel de plaatselijke schilder en dorpshistoricus Theunis van der Meer.
Dit punt is onderdeel van de route 'It Paad Werom Terherne'. Klik hier om terug te gaan naar de route. Deze route start bij het grote parkeerterrein in het dorp, Koailan 2.
from your location
-
-
Ambush at Oldeholtpade
Ambush at Oldeholtpade
On 12 April, the bridge over the Tjonger in Mildam fell into the hands of the Royal Canadian Dragoons reconnaissance regiment. Because the occupier had blown up many other bridges, the Canadians attached great importance to preserving this bridge for the crossing of other Canadian units. That is why dozens of armoured cars, mobile artillery guns and numerous other vehicles were sent to Mildam that day to reinforce the bridgehead over the Tjonger.
In one of those armoured cars, a Staghound, was 24-year-old Trooper Wilfred Robert George Berry from Ontario. The young Canadian had volunteered for military service in Europe. And had already fought with the Royal Canadian Dragoons in Italy. At the end of February 1945, they were transferred to Northwest Europe.
For Berry, the war ended in Friesland. In Oldeholtpade, on the road to Wolvega, his vehicle drove into an ambush along with at least one other Staghound. In the vicinity of a broken-down German car, German soldiers had hidden with Panzerfausts. The Panzerfaust was a very powerful and easy-to-use anti-tank weapon. The first shot missed, but the second projectile hit the front Staghound, on the side where driver Wilfred Berry was sitting at the time.2 The Staghound went off the road and overturned. The three other crew members got injured, but were able to leave the vehicle and took cover behind the second Staghound. One of them stated:
"[…]Flames burst through the turret, where the officer and I were half in and half out of the hatches. Any skin surface not covered was burned and the flames badly singed our eyebrows, eyelashes, moustaches and hands, sending me and the officer both wounded to the field hospital."3
Immediately after the first Staghound was hit, the second Staghound opened fire on the Germans. Seriously injured, Wilfred Berry remained in the vehicle. After about fifteen minutes of shooting back and forth, the other Staghounds retreated towards Oldeberkoop. The exact reason for this remains unclear. Berry was already dying and was briefly cared for by the elderly Andriesje Dekker-Oosterhof in the vehicle when the shooting had stopped. The tragedy had unfolded right in front of her house. He died in the wreck shortly afterwards.
Berry's remains were eventually transferred to the farm on "De Bult" in Oldeberkoop and buried there. After the war he would be reburied at the Canadian war cemetery in Holten. The other crew members were eventually able to return to their units after receiving medical treatment. The commander only had burns on his face.
The event made a deep impression on the inhabitants of Oldeholtpade. In 1945, a monument to Berry was erected. And in 1965, a street was named in his honour.
from your location
-
