On 8 April 1945, the words "The bottle is empty" sounded on Radio Orange. This code message was the go-ahead for the resistance to start putting bridges, roads and railway lines out of order thirty-six hours later. The Frisian resistance answered this call en masse.
As soon as the Allied vanguard drew near, the armed resistance was also deployed to support their advance. And that sometimes meant that there were also bridges that had to be occupied rather than deactivated. One such action took place in the municipality of Weststellingwerf.
On 12 April 1945, the Canadian vanguard approached the village of De Blesse. The local section of the Dutch Domestic Armed Forces (NBS) was instructed by the resistance leadership to scout the railway bridge and road bridge (the Blesse bridge) over the Linde and, if possible, to occupy them.
These bridges were important for maintaining the speed of the Canadian advance. Partly for this reason, they were also often guarded by German soldiers. In most cases, the bridges were also fitted with explosives. This allowed the bridge to be blown up if the Germans eventually had to retreat.
The reconnaissance revealed that the Blesse bridge was guarded by a total of about 10 soldiers. The NBS then decided to attack the bridge from two sides in the evening. Thanks to several aerial arms drops, the resistance fighters were well armed. In the dark, the men set off and split up into three groups. They eventually took up posts north and south of the bridge. The plan was to storm the bridge at two in the morning from the south.
To their surprise, their fire was not returned as they approached the bridge. The guards appeared to have disappeared. With that, the bridge had unexpectedly fallen into the hands of the NBS without bloodshed. Moreover, no explosives were found to be affixed to bridge. After the bridge was secured, it was guarded until the Canadians arrived.
News of the occupation of the bridge was reported to the section commander the same night. And through other means of communication, the news also reached the Canadians. Holding the bridge facilitated and accelerated the Canadians' advance later in the day.
De Blesse
from your location
Peal 4: Kafee Zevenwouden
Accept cookies to see this content.
Peal 4: Kafee Zevenwouden
Dit punt is ûnderdiel fan it trajekt 'It Paad Werom Terherne'. Besjoch de hiele rûte.
Dat horeka yn Terherne altyd al in grutte rol spile hat, bewiist it ferhaal dat ik dy no fertelle sil. We weagje wer in sprong, no nei 1882. Café Zevenwouden is der allang en is no fan heit Rypkema. It Is ek de tiid dat it Far dimpt wurdt en Rypkema stiet foar de kar wa fan beide soannen de kroech oernimme sil. Der is spul en se komme der ûnderling net út. It kafee moat feilt wurde en de beide broers biede flink tsjin elkoar op. De iene broer lûkt oan it koartste ein en keapet in pân oan de oare kant fan it doarp by de brêge. Hy brekt it ôf en lit in nije herberch bouwe. Grutter en op in drokker plak as dat fan syn broer mei it Café Zevenwouden. In de 21ste ieuw hjit it de Gouden Leeuw. De konkurrinsjestriid liedt derta dat de broer mei Café Zevenwouden fallyt gean sil en it wer ferkocht wurde moat. Dochs sil de kroech syn namme hâlde, yn elts gefal oant yn de 21ste ieuw.
Oké, we stappe wer werom nei de hjoeddeistige tiid.
En we gean wer fierder. Al fynt it ferhaal oer de horeka en de kroegen fan Terherne noch net syn ein. Want watst miskien net witst is dat der noch in kroech wie, op in noch hiele oare ‘hoeke fan Terherne’. En de namme fan dy kroech wie wol hiel opmerkelik, hielendal as je sjogge nei de hjoeddeistige tiid.
We rinne basisskoalle Bloei oan de linkerkant foarby en stekke oer nei de herfoarme tsjerke. Gean mar troch it stek. En gean fuortendaliks rjochts ôf en oer it gers nei myn grêf. Ja, do sjochtst it goed. De earste stien rjochts, dat is myn lêste rêstplak. (No ja rêstplak, ik ha it der mar wer drok mei…)
Wolst wat foar my dwaan? Lêz dan eefkes mei folle omtinken myn lêste wink dy’t dêr skreaun stiet. Nim it eefkes goed yn dy op. “Tot in den eeuwigheid…” [En no freegje ik dy: wat soe dyn lêste winsk wêze foar de wrâld dytst efterlitst? En soe it dan ek wier sa barre tinkst? Tsja…. Ik haw leard dat allinnich de tiid dat antwurd hat.
Ik bin bliid dat ik dêr hjoed noch wat yn betsjutte kin. Dan sjogge je flak foar it tsjerkje it hûs mei de giele brievenbus. Gean foar dit hûs rjochts ôf, by de hage fan de tsjerke del, it smelle strjitsje yn. Nei it gielbrune hok stopje we eefkes. Do sjochst hjir in pear lytse âlde húskes stean. En âld binne se, want hjir fynst it earste stiennen hûs fan Terherne. Ek wol in stins neamd.
Hjirfoar gean we werom nei it jier 1500. It giet om dizze wente, Wat letter in groepke fan lytsere húskes wurde sil, wurdt yn earste bouwd as 1 grut hûs. Yn dit hûs sitte Roazewinkels, dat binne stienen dy’t op de boulokaasje sels bakt wurde. As we dêrnei in spronkje meitsje nei it jier 1750, sjogge we dat der in grutte ferbouwing geande is. Fan it grutte hûs wurde 4 lytske húskes en in bûthús makke. Yn in inkelt húske binne dizze roazewinkels noch hieltyd oanwêzich, yn in skoarstien, it orizjinele en bewarre riikkanaal fan de stins. De inisjatyfnimmers fan de bou fan de stins binne de Oenema’s, in famylje fan boereadel dy’t in soad ûnreplik guod hawwe yn dit hiele gebied.. Yn de lege Wâlden, fan Terherne oant oan De Jouwer hawwe sy it foar’t sizzen.
We rinne werom nei de dyk en slane op’e nij rjochts ôf by de giele brievenbus en rinne nei de Pastorij, de snackbar op’e hoeke.