Baukje Wytsma

In een weerspiegeling van fonkellicht zie je jezelf,
gestalte bij het raam, je steekt je hand op, even maar,
je wacht, wilt wat zeggen, maar je blijft stil ... bent in de war.
Zul je jezelf weer vinden deze dag? Het kind dat blindelings
zichzelf vertrouwde, speelde aan zee, kastelen bouwde,
water door zijn vingers liet stromen, het zette naar zijn hand?
Kom, durf, het is maar zo gewoon. Ontmoet jezelf opnieuw,
daar bij dat eeuwige wiegen, nabij het troostrijk kerend tij.

Yn in wjerspegeling fan ljocht en glinster moetest dysels, 
in frjemde by it finster, do stekst dyn hân op, efkes mar, 
do wachtest, wolst wat sizze, mar do swijst… bist yn ’e war.
Silsto dysels wer fine dizze dei? It bern yn dy dat blynseach 
op himsels fertroude, dat boarte by de see, kastielen boude, 
it wetter troch syn fingers streame liet, it sette nei syn hân? 
Kom, doar it oan, it is mar sa gewoan. Moetsje dysels opnij, 
dêr by dat ivich weagjen, ticht by it treastryk kearen fan it tij. 

Baukje Wytsma